Róże różańcowe

Róże Żywego Różańca jako Grupy Modlitewne, są ruchem o charakterze modlitewno-formacyjnym. W Kościele katolickim istnieją one na mocy zatwierdzenia papieża Grzegorza XVI z dnia 29 stycznia 1832 r. W archidiecezji natomiast istnieją i działają na mocy Synodu Archidiecezji Przemyskiej, który określa je jako zasłużoną instytucję dla inspiracji modlitewnej i apostolskiej (st. 79 Synodu) oraz niniejszego Statutu.
Nazwa „Róże Żywego Różańca” oznacza: wspólnotę wierzących zjednoczonych przy Matce Bożej Różańcowej przez gorliwą modlitwę polegającą na medytacji tajemnic zbawienia.

Członkowie Żywego Różańca mają na celu za pomocą wspólnej modlitwy:
– Troszczyć się o pomnożenie kultu Bożego;
– Starać się o dochowanie wierności Bogu w życiu codzien­nym;
– Dbać o wzrost duchowy należących do Róży;
– Troszczyć się o zbawienie wszystkich ludzi;
– Stawać w obronie wiary i Kościoła;
– Modlić się o jedność Kościoła i zjednoczenie chrześcijan;
– Włączać się w działania Kościoła lokalnego (różnego rodzaju dzieła pobożności, świadczenie miłości chrześci­jańskiej, troska o chorych, niesienie ratunku umierającym i działania mające na celu nawrócenie grzeszników, uwol­nienie dusz z ognia czyśćco­wego, oraz wyproszenie u Boga wszystkim ludziom wielorakich darów). (Zob. Jan XXIII, List Ap. do O. P. Peytona z r. 1963 i 1964).

Zadania Członków Róż Żywego Różańca:
Zasadniczym obowiązkiem jest odmawianie codziennie jednego dziesiątka różańca po wpisaniu się do Parafial­nej Księgi Róż Żywego Różańca;
Udział w miesięcznej zmianie tajemnic różańcowych;
Częste przystępowanie do Sakramentów świętych oraz udział w nabożeństwach maryjnych;
Rozszerzanie czci Maryi przykładem życia i działalnoś­cią apostolską;
Odważne stawanie w obronie wiary i Kościoła na wzór św. Dominika;
Udział w pogrzebie zmarłego członka Żywego Różańca oraz w modlitwach za spokój jego duszy.